Voor Lars Broersen (23) bestaat er maar één sport: honkbal. De passie voor honkbal zat er al vroeg in. Vanaf het eerste moment beleefde hij er plezier in en dat is alleen maar meer geworden. Met de jaren mee is honkbal steeds meer voor hem gaan betekenen. Een uit de hand gelopen hobby vol met tegenslagen, waarbij hij nu aan de top speelt.
“Ik ben 23 jaar en ik honkbal nu 19 jaar lang. Het begon allemaal onschuldig en onbewust. Ik scheen wel goed te kunnen honkballen, maar dat wist ik ook nog niet. Op een gegeven moment kreeg ik in de gaten dat de trainers mij in teams plaatsten die als ‘talententeams’ werden gezien. De eerste momenten van bewustwording komen dan op. Ik kreeg door dat ik iets meer kon dan een gemiddeld persoon.
Vervolgens ben ik via een scout bij de honkbalschool terecht gekomen. Het klinkt heel groot, maar eigenlijk is het gewoon veel en intensief trainen waarnaast je ook nog je studie moet volgen. Je volgt je normale lessen bij een normale middelbare school. Wel had ik te maken met topsportregelingen, waardoor ik om vier uur altijd weg mocht om te gaan honkballen. Na de training stond er thuis vaak nog een berg huiswerk op me te wachten.
Hoe langer je in het traject zit, hoe meer je gaat beseffen dat je talent hebt. Ik ging nadenken over wat ik al kon en wat er nog mogelijk was als ik nóg meer zou gaan trainen. Op dat moment ben ik de harde kant van de topsportwereld tegengekomen. Tijdens mijn tijd op de honkbalschool heb ik een vrij ernstige blessure opgelopen. Ik ben werper en binnen de honkbalsport zijn werpers gevoelig voor elleboog- en schouderblessures. Ik had een flinke beschadiging aan een spier in mijn elleboog. Dit betekende dat ik simpelweg rust moest houden. Ik mocht niet honkballen en heb er hierdoor zeker een jaar uitgelegen.
In die periode heb ik gemerkt hoe makkelijk er een kruis door jouw naam gaat als talent als je een blessure hebt. Vanaf dat moment wilde ik laten zien dat kracht, discipline en hard werken net zo belangrijk is voor een topsporter als talent. Mijn harde werk werd beloond met een contract op het allerhoogste niveau.
Ik vind honkbal zo leuk omdat het nog een sport is. Bij voetbal draait het bijvoorbeeld veel om geld. Het sportieve wordt hierdoor beïnvloed. In de honkbalsport gaat nauwelijks geld om. Het gaat er veel meer om waar jij als sportman voor gaat en staat. Los van dat is honkbal veel minder fysiek dan voetbal. Mentaal is honkbal daarentegen veel zwaarder. Je bent met zoveel tactieken bezig dat je honkbal uiteindelijk meer als een mentale sport kan zien dan als een fysieke sport.
Honkbal is voor mij niet alleen een sport, het is een passie en heel mijn levensstijl draait erom. Ik heb in de afgelopen jaren meerdere opofferingen moeten doen voor deze sport. Mijn hele puberteit heeft er anders uitgezien. Waar de gemiddelde leerling vaak uitging in het weekend lag om op tijd in bed omdat ik de volgende dag moest spelen. Soms vind ik dat jammer, maar ik zal nooit spijt hebben van mijn keuzes.”